Tematyka eksmisji z lokalu mieszkalnego wywołuje wiele kontrowersji. Warto zauważyć, że zgodnie z obowiązującymi przepisami nie można eksmitować na bruk. Jak dokładnie przebiega postępowanie egzekucyjne, które zmierza do wydania właścicielowi nieruchomości?
To, w jaki sposób przebiega postępowanie egzekucyjne, które zmierza do wydania wierzycielowi nieruchomości zależy głównie od treści samego wyroku eksmisyjnego. W tym orzeczeniu sąd może nakazać pozwanemu zarówno opuszczenie określonego lokalu mieszkalnego, ale również może mu przyznać lokal socjalny. W drugim przypadku dzieje się tak zgodnie z art. 14 § 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego: „W wyroku nakazującym opróżnienie lokalu sąd orzeka o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego bądź o braku takiego uprawnienia wobec osób, których nakaz dotyczy. Obowiązek zapewnienia lokalu socjalnego ciąży na gminie właściwej ze względu na miejsce położenia lokalu podlegającego opróżnieniu”.
Komornik wstrzymuje się z czynnościami
Niezależnie od tego, czy pozwanemu zostanie przyznane prawo do lokalu socjalnego, czy też nie, wierzyciel ma możliwość – po uzyskaniu orzeczenia – zainicjować postępowanie egzekucyjne. Warto jednak pamiętać, że eksmisja nie może być dokonana na bruk, czyli bez zapewnienia alternatywnego miejsca zamieszkania. Zgodnie z art. 1046 Kodeksu postępowania cywilnego komornik jest zobowiązany do zwrócenia się z wnioskiem do gminy, aby ta wskazała pomieszczenie tymczasowe, do którego można przeprowadzić eksmisję. Ma to miejsce wówczas, gdy dłużnikowi nie przyznano prawa do lokalu socjalnego. Jednocześnie jednak komornik nie może wstrzymać się z dokonaniem czynności, jeżeli to wierzyciel wskaże tymczasowe pomieszczenie, do którego dłużnik może być eksmitowany.
Co to jest pomieszczenie tymczasowe?
Jak wspomniano powyżej, dłużnik, któremu sąd nie przyznał prawa do lokalu socjalnego, może być eksmitowany do pomieszczenia tymczasowego. Takie, zgodnie z przepisami zawartymi w Kodeksie postępowania cywilnego, powinno nadawać się do zamieszkania oraz zapewniać co najmniej 5 m² powierzchni mieszkalnej na jedną osobę. Ponadto, powinno się ono znajdować w tej samej miejscowości lub też w pobliskiej. W drugim jednak przypadku należy mieć na uwadze, aby nie pogorszyły się warunki życia osób przekwaterowanych.
Co z małoletnimi?
W nieco innej sytuacji są dłużnicy, pod opieką których znajdują się dzieci lub osoby ubezwłasnowolnione. W takim przypadku komornik nie może podejmować decyzji o ich eksmisji – jego obowiązkiem jest wstrzymać się z dokonywaniem dalszych czynności i zawiadomić sąd opiekuńczy. Ewentualne, dalsze czynności komornik będzie mógł podjąć stosownie do orzeczenia sądu opiekuńczego, który to określi miejsce pobytu osób małoletnich lub też osób ubezwłasnowolnionych, które pozostają pod opieką dłużnika.
Ważne też, że przeprowadzając eksmisję, komornik jest zobowiązany do usunięcia ruchomości, które nie są przedmiotem egzekucji i oddania ich dłużnikowi.